Çok oyunculu oyunlar benim için hep sancılı olmuştur. Rakip olarak aynen benim gibi, bir insanla karşılaşmak büyük bir stres unsuru olmuştur. Toplum içinde de aynen böyle. İnsanların (özellikle çok iyi tanımadığım insanların) benden bir konuda cevap veya fikir beklediği zamanlarda da nabzım yükselmeye, vücudum adrenalin salgılamaya başlar. Tabii sosyal olarak aktifleşip, çevrendekilere alışınca bu durum azalıyor. Aynı şey online oyunlar içinde söz konusu olabilir ancak ben henüz Starcraft II'de bu noktaya ulaşamadım. Büyük ihtimalle karşımdaki insanların neler yapabileceğini bilmiyor olmam, yabancılık, bunda büyük rol oynuyor.
Peki ya neden böyle bir yazı yazma ihtiyacı duydum? Az önce ard arda 6-7 maç yaptım ve adrenalim tavan yapmış, vücudum dinçlik kazanmış, kafam binbeşyüz durumdayım ve bunları yazmak istedim. Bu duyguyu çok sevdim. En iyisi 2-3 hafta oyuna ara vermek, çünkü bir kere alışırsam bu güzelim duyguyu kaybedebilirim.
Yoksa bilgisayarın başından kalkıp, şu hayatımdaki monotonluğu atmak için yapabileceğim etkinlikler de böyle hissettirir mi acaba?... Amannn, kim o 'olmayan götünü' sandalyeden kaldırıp, uğraşıcak heyecan verici şeyler bulmaya, bas "FIND A MATCH"e değil mi? O buluyor zaten...
Yorum Gönder